Η ιδέα να περπατήσουμε στα μονοπάτια του Πηλίου ξεκίνησε 3 χρόνια πριν, όταν επισκεφθήκαμε για πρώτη φορά το μέρος σαν ΕΟΣ Έδεσσας.
Ψάχνοντας ανακαλύψαμε ότι στην ιστοσελίδα https://www.topoguide.gr, υπάρχουν όλα τα μονοπάτια και θα μπορούσαμε να επιλέξουμε για πεζοπορία όποια θέλαμε. Καταλήξαμε να περπατήσουμε στο Κεντρικό Πήλιο καθώς θα είχαμε τη δυνατότητα μετά απο την καθημερινή μας πεζοπορία να καταλύσουμε σε ένα χωριό που θα συναντούσαμε στη διαδρομή. Παρόλο που ήμασταν εξοπλισμένοι με έναν υπνόσακο, το σακίδιο μας δεν ήταν πολύ βαρύ και χωρούσε τα απαραίτητα για ημερήσια πεζοπορία. Διασχίσαμε συνολικά 4 από τα συνολικά 11 τμήματα του Μονοπατιού του Πηλίου που ξεκινά από το χωριό Κεραμίδι στο Βόρειο Πήλιο και καταλήγει στο Τρίκερι στο Νότιο Πήλιο μετά από 168 χιλ διαδρομής. Για την σωστή παρακολούθηση υπάρχει σχετικά καλή σήμανση αλλά θα μπορούσαμε να πάρουμε από την ιστοσελίδα τα ίχνη σε μορφή gpx αρχεία, αλλά εμείς προτιμήσαμε να τα προμηθευτούμε από τις καταγραφές του φίλου Harris Istikoglou ο οποίος περπάτησε τα τμήματα, νωρίτερα φέτος το καλοκαίρι, τον οποίο ευχαριστούμε και για τις πληροφορίες που μας έδωσε, καθώς και τον Νίκο Μαγγίτση απο τον ΕΟΣ Βόλου για τις χρήσιμες πληροφορίες.
Στα 4 αυτά τμήματα διασχίσαμε συνολικά 68,3χιλ σύμφωνα με την εφαρμογή Outdooractive που χρησιμοποιήσαμε για την καταγραφή τους. Ο καιρός ήταν ιδανικός για πεζοπορία.
Η πρώτη εντύπωση είναι θαυμασμός για τους ανθρώπους στο Πήλιο γιατί έχουν επενδύσει πολύ στην χάραξη, καθαρισμό, σήμανση και προβολή των μονοπατιών του τόπου τους. Αξίζουν πολλά συγχαρητήρια όλοι όσοι ασχολήθηκαν για να μπορούν σήμερα ορειβάτες από όλο τον κόσμο να χαίρονται αυτές τις διαδρομές. Οι αποστάσεις είναι ατελείωτες και με μικρές παρεμβάσεις που δεν επιβαρύνουν το περιβάλλον η διαδρομές γίνονται ευχάριστα και με ασφάλεια. Μέσω του πυκνού δικτύου μονοπατιών που έχουν αναπτυχθεί σε όλο το Πήλιο οι κάτοικοι αναδεικνύουν την ιστορία τους, τον πολιτισμό τους, τα ήθη και έθιμα τους, την τοπική πηλιορείτικη κουζίνα και φυσικά τις φυσικές ομορφιές τους.
Αξίζει να σημειωθεί ότι δεν είδαμε πουθενά σκουπιδότοπους και σκουπίδια κάτι που σημαίνει ότι ο κόσμος που άρχετε στο Πήλιο σέβεται το περιβάλλον. Υπάρχουν βέβαια και εδώ ελάχιστα ίχνη κάποιων περιθωριακών ατόμων που βανδάλισαν με τα θλιβερά συνθήματα τους ορισμένες από τις ταμπέλες των διαδρομών.
Η διάσχιση
Την πρώτη μέρα επειδή θα έπρεπε να μεταβούμε μέχρι τα Χάνια, κοντά στο Χ/Κ Αγριόλευκες, καταλύσαμε στο Χάνι του Ζήση, μέσα σε ένα καταπράσινο περιβάλλον και καταπληκτική πηλιορείτικη κουζίνα.
Την επόμενη μέρα στις 7πμ ξεκινήσαμε για την πρώτη μας διαδρομή, Χάνια, Κορυφή Αγριόλευκες, Κορυφή Γολγοθάς, και στη συνέχεια περνώντας κάτω από τις κορυφές Σχιζουραυλι και Δραμάλα κατηφορίζαμε την κορυφογραμμή για Μούρεσι. Εκτός από το ξεκίνημα που έχει μια μικρή έντονη ανηφόρα, στη συνέχεια έχει ομαλά ανεβοκατεβάσματα μέσα σε πανύψηλες οξιές, και μαγικές εικόνες δάσους. Η σήμανση είναι πολύ καλή και πυκνή, παρόλα αυτά χρειάζεστε προσοχή στις πολλές διασταυρώσεις που θα πρέπει να συμβουλεύεστε το GPS σας γιατί εύκολα μπορείς να πάρεις λάθος δρόμο. Εμείς χαθήκαμε για λίγο όταν πήραμε το απότομο ανηφορικό μονοπάτι προς Σχιζουράυλι μέχρι το απότομο σημείο που έχουν τοποθετηθεί σχοινιά. Από εκεί και μετά η διαδρομή είναι συνεχόμενη κατηφόρα πολύ απαιτητική για τα πόδια.
Λίγο πριν το Μούρεσι και γενικά σε αυτή τη υψομετρική ζώνη συναντάς πελώριες καστανιές, στα καστανοχώραφα της περιοχής. Μετά το Μούρεσι ξεκινά έντονο κατηφορικό καλντερίμι μέχρι το χωριό Νταμούχαρι, όπου αφού κάναμε ένα μπάνιο στο μικρό γραφικό λιμανάκι, καθίσαμε στην ταβέρνα που υπάρχει στο κέντρο του λιμανιού και καταλύσαμε σε ένα διπλανό οίκημα.
Αξίζει να σημειωθεί οτι από Μουρεσι μέχρι την Αργαλαστή το μονοπάτι συνεχίζει πάνω σε ενα παλιό πέτρινο μονοπάτι που στο μεγαλύτερο μέρος του είναι σε σχετικά καλή κατάσταση ενώ σε μερικά άλλα σημεία έχει καταστραφεί.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου