Ανάβαση με έντονο ιστορικό και συναισθηματικό ενδιαφέρον πραγματοποίησε ο ΕΟΣ Έδεσσας σε συνεργασία με το Σέρβικο σύλλογο Καιμακτσαλάν το Σάββατο 28 Ιουνίου στην κορυφή Προφήτης Ηλίας του Καϊμακτσαλάν (2524 μ.).
Τα μέλη μας μαζί με μια ομάδα τουριστών, δημοσιογράφων και influencers από τη Σερβία ανέβηκε στην κορυφή του βουνού μας, που για τους Σέρβους θεωρείται η πύλη της ελευθερίας για τη χώρα τους. Του χρόνου συμπληρώνονται 100 χρόνια απο το 1916, χρονιά που ο Σερβικός στρατός κυνηγημένος απο τη Σερβία έδωσε την πρώτη του μεγάλη νίκη στην κορυφή αυτή. Στη συνέχεια και για δύο χρόνια απο το 1916 έως το 1918 πολέμησαν μαζί με άλλους συμμάχους (Γαλλους, Βρετανούς, Έλληνες, Ιταλούς) ενάντιων των Κεντρικών Δυνάμεων μέχρι το Σεπτέμβριο του 1918, αφήνοντας πίσω τους χιλιάδες νεκρούς αλλα και πολλά μνημεία και έργα υποδομών που διασώζονται ακόμη και σήμερα.
Ένας νεαρός Σέρβος ανηφορίζει ξυπόλητος την πλαγιά αποτίοντας φόρο τιμής στον προπάππο του που πολέμησε σε αυτόν τον πόλεμο, και η Λιλιάννα Μπ. Μπόσκοβιτς απαγγέλει το ποίημα “Τρίχρωμη Σημαία” της Σερβίας στην κορυφή Προφήτης Ηλίας:
Καθώς ο ήλιος απαλά τον Καιμακτσαλάν ζεσταίνει,
κι οι κάννες καίνε καθώς προχωράμε,
το τσαρούχι γλιστρά πάνω στην άσπρη πέτρα
κι από τα χείλη μόνο το νερό ποθείται.
Καμία στάση, μόνο μπροστά,
πρέπει να περάσουμε – το σπίτι με περιμένει.
Πετούν μόνο μαύρα κοράκια,
μπροστά μου, στο χώμα, ένα χέρι ξαπλωμένο.
Μέσα σε θάνατο και αίμα, φριχτά λευκό,
στο σφίξιμο της γροθιάς – χρώμα γαλάζιο.
Το σώμα λείπει – μα το χέρι ακέραιο.
Θεέ μου, βοήθα το δικό μου χέρι
να μείνει γερό σε τούτη τη μάχη,
να γυρίσω σπίτι, να μπορώ να δουλέψω,
και με το χέρι μου να χαϊδέψω τα παιδιά μου.
Και τότε, μια σφαίρα πέρασε δίπλα,
έσκυψα λίγο, ν’ αποφύγω το κακό,
κι έπεσε το βλέμμα στο χέρι εκείνο,
στην πλημμυρισμένη με αίμα γαλάζια απόχρωση.
Κύριε, Θεέ μου – η σημαία μας!
Το χέρι του φίλου μου, του συντρόφου από τη μονάδα.
Κρατούσε το λάβαρο απ’ τη Σαλονίκη
κι η ψυχή μου ούρλιαξε τότε βαθιά.
Πέντε παιδιά τον περιμένουν στο σπίτι
που ποτέ δεν θα δει ξανά –
ούτε σώμα, ούτε τάφος, μόνο χέρι.Σάββατο 28 Ιουνίου, Ανάβαση στην Κορυφή Προφήτη Ηλία Καιμακτσαλάν.
Πού να του ανάψουν κερί στην ανάγκη;
Και τότε, το χέρι κινήθηκε,
λες κι ήθελε να μου δώσει το λάβαρο.
Σήκωσα την αιματοβαμμένη τρίχρωμη ψηλά,
και όρμησα μπροστά, στην πρώτη γραμμή.
Μαχαίρια ματωμένα αστράφτουν οργισμένα,
δεν υπάρχει χρόνος για τουφέκι.
Στήθος με στήθος – όποιος αντέξει,
εδώ μετρά η αντρική δύναμη.
Σφίγγω τη σημαία μέσα στη γροθιά μου –
αν πέσω, κάποιος να τη βρει.
Θεέ μου, βοήθα να περάσει αυτό,
να μη δύσει ο ήλιος πάνω απ’ τη Σερβία.
Και έτσι πέρασε όποιος μπόρεσε –
στο προσκλητήριο λείπει η μισή μονάδα.
Μόνο σώματα, χέρια, κόκαλα μείναν,
κι από πάνω τους, κοράκια πετούν.
Μα το λάβαρό μας, με τρία χρώματα,
βαμμένο με αίμα Σέρβιου γιου,
οδήγησε τη μονάδα με ακόμη περισσότερη δύναμη
εκεί μακριά – εκεί που είναι το σπίτι και η πατρίδα.
Ιδιαίτερη τιμή προς τον Πρόεδρο του ΕΟΣ Έδεσσας η απονομή ενός Επαίνου από το Σύλλογο ¨Καιμάκτσαλάν¨ για τη διατήρηση των Σέρβικων μνημείων του Α'ΠΠ και ενός Ευχαριστηρίου εκ μέρους του Συλλόγου Καιμάκτσαλαν και του Magelan travel για την υποστήριξη της διατήρησης της κοινής μας ιστορίας, την ανάπτυξη του Μνημειακού τουρισμού και την ενίσχυση της Ελληνοσερβικής φιλίας. .
Νεαρός Σέρβος ανηφορίζει ξυπόλητος προς Προφήτη Ηλία, αποτίοντας φόρο τιμής στον προπάππο του που πολέμησε σε αυτό το μέρος.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου